Το Λονδινο ήταν για μένα μια τελειωμένη υπόθεση.
Εκείνο το Νοέμβριο του 1995 που έφευγα για Αθηνα, μετα απο 3 χρόνια διαμονής (έξι συνολικά στη χώρα) ήξερα ότι δεν θα είχα λόγο για να ξεναγηθούν για αρκετά χρόνια.
Πέρασαν 15 χρόνια για να λαχταρισω να βρεθώ πάλι εδώ. και μάλιστα δε μια απο τις πιο δημοφιλείς εποχές για τη πόλη. αρχές Δρκεμβριου.
Πολλα πράγματα μου φάνηκαν φυσικά οικεία. όπως ήταν αναμενόμενο. ήμουν περίεργος να δω τι είχε αλλάξει στο διάστημα που πέρασε. ήμουν περίεργος να δω τι αίσθηση θα μου προκαλούσε η παρουσία μου στο μέρος τούτο, αυτή τη φορά. ή αλλιώς, εγω πως θα είχα αλλάξει ως προς τον τροπο που θα βίωναν τη πόλη.
Είχα πολλές και καλές αναμνήσεις. επέλεξα τα μέρη που είχα τις καλύτερες απο αυτές και έφτιαξα ένα ανάλογο προγραμμα.
Δεν είχαμε όρεξη για πολλα μουσεία και τέτοια. Ήθελα να έχουμε χρόνο ελεύθερο να κινηθούμε όπως μας ενέπνεαν οι συνθήκες.
Μόνο για την πρώτη μέρα είχα κλείσει εισητηρια για το Madame Tussod’s το οποίο είναι πάντα επίκαιρο.
Εντυπωσιαστηκα αυτή τη φορά με το γούστο και τον σχεδιασμό των καταστημάτων και των σημείων πώλησης εδεσμάτων. Έχω πεισθεί ότι τα άτομα που ασχολούνται με το σχεδιασμό είναι απίστευτα ταλαντούχοι σε αυτή τη χώρα.
Ευχαριστηθηκα να βλέπω με πόση όρεξη και μεράκι οι νέοι άνθρωποι εργάζονται και γενικά συμπεριφέρονται. προσχαροι, ευγενικοί και γνησιοι με πολυ πειστικό τροπο. αυτο λέγεται επαγγελματισμός στις υπηρεσίες. δεν το βρίσκεις εύκολα στην Ελλάδα.
Το Λονδινο ένοιωσα αυτη τη φορά ότι το Λονδινο (το Κεντρο του Τουλάχιστον) είναι μια ασφαλής, άνετη, πολιτισμένη και οργανωμένη πόλη. Δεν το θυμάμαι έτσι. Ησυχία, τάξη, ηρεμία. Δεν τα θυμάμαι αυτά. Ίσως γιατί τότε ετρεχα και εγω αγχωμένος σαν εργαζόμενος και εισέπραττα αλλιώς αυτή την πόλη. Η ίσως γιατί η πόλη έχει τακτοποιήσει τα θέματα της. Ίσως γιατί ο Δήμαρχος κάνει καλή δουλειά (;;). Ίσως γιατί ο κόσμος φοβάται την ανεργία και την κρίση και προσέχει πως συμπεριφέρεται.
Το Λονδινο Εκτος απο ψώνια έχει και τις απίστευτες επιλογές για φαγητό. Όλες οι κουζίνες του κόσμου είναι εδώ. Και μπορεί να τις βρει κανείς το ίδιο εύκολα (και σε παρόμοια ποιότητα) στη μέση του δρόμου ή σε ένα εστιατόριο.
Φαλαφελ, Κεμπαπ, Γκανεζικη κουζίνα, ψητό χοιρινό στη σούβλα σάντουιτς, salt beef sandwich, πίτσες, ιταλική κουζίνα, hot dogs, εγγλεζικες πιττες.
Και γλυκά. Πολλα γλυκά λογιων λογιων, απο όλο το κόσμο. Σοκολάτες, παγωτά, παγωμένα γιαούρτια, ταρτες, τούρτες, cupcakes, σοκολατάκια. Άπειρα σοκολατάκια.
Και βρίσκονται παντού. Κάθε 10-30 μέτρα που περπατάς υπάρχει κάτι διαφορετικό για να φας.
Τα καλύτερα μου σημεία ήταν οι πλανόδιοι “ψηστες” στο Portobello Road και το Xmas food market κατα μήκος της Νότιας όχθης του ποταμού απο το Westminster μέχρι το Charing Cross.
Πάντως έχω μόνο τα καλύτερα λόγια για τη πόλη αυτη που εξακολουθεί να διατηρεί ένα πολυ ψηλό επίπεδο τουριστικών υπηρεσίων και δίκαια κρατάει τα σκήπτρα στον τομέα αυτο.
Ακολουθεί μια χρονολογικη αναδρομή του τριημέρου μας ταξιδιού μαζί με τα σχετικά φωτογραφικά ντοκουμέντα.
Μην παραβλεψετε να Δείτε και το σχετικό βίντεο κλιπ στο YouTube.com.
