Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε ‘Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;’ Ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

‘Όχι εγώ’, είπε η αγελάδα, ‘τέλειωσε το ωράριο μου’.
‘Όχι εγώ’, είπε η πάπια, ‘σήμερα έχω ημιαργία’.
‘Όχι εγώ’, είπε το γουρούνι, ‘έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας’.
‘Όχι εγώ’, είπε η χήνα, ‘ψάχνω για δουλειά’.

‘Θα το κάνω τότε μόνη μου’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο. ‘Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;’ Ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσα.

‘Όχι εγώ’, είπε η πάπια, ‘σήμερα κάνω στάση εργασίας.’
‘Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου’, είπε το γουρούνι.
‘Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου’, είπε η αγελάδα.
‘Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας’, είπε η χήνα.

‘Θα το κάνω τότε μόνη μου’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. ‘Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;’ ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

‘Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα’, είπε η αγελάδα.
‘Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης’, είπε η πάπια.
‘Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης, είπε το γουρούνι.
‘Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνος βοηθός’, είπε η χήνα.

‘Θα το κάνω τότε μόνη μου’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες. Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί, σε όλη η φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα. Όλα θέλανε – για την ακρίβεια απαιτούσανε -, μερίδιο απ’ το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, ‘Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου’.

‘Αίσχος – Κερδοσκοπία!’, φώναξε η αγελάδα.
‘Καπιταλιστική βδέλλα!’, ούρλιαξε η πάπια.
‘Απαιτώ ίσα δικαιώματα!’, διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω.
Και γράψανε σε πλακάτ ‘Αδικία’, ‘Η μικρή κόκκινη κλώσα να φορολογηθεί’, ‘Να κρατικοποιηθεί το ψωμί’, ‘Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο’, ‘Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού’ και κάνανε πορεία γύρω – γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.

Τότε ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. ‘Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου’.

‘Μα εγώ δούλεψα μόνη μου, για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε’, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. ‘Ολομόναχη, τα έκανα όλα.’

‘Ακριβώς’, είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης. ‘Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και η εσύ μικρή κόκκινη κλώσα, θα πρέπει να δώσεις φόρο την μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες, να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών, οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;’
Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσα καλά -με το ένα τέταρτο της φρατζόλας-, και τα υπόλοιπα ζώα -με τις ολόκληρες φρατζόλες- ακόμα καλύτερα.

Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτήν τη φάρμα  και πήγαινε σε άλλη φάρμα. Οι γείτονές της όμως, η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα γιατί η μικρή κόκκινη κλώσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

Το διαδικτυακό αυτό αλίευμα αποτελεί παραλλαγή του αγγλικού παιδικού παραμυθιού : “The little red hen.” Πρόκειται για ένα παλιό λαϊκό παραμύθι, μάλλον ρωσικής αγροτικής προέλευσης, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί με διάφορες παραλλαγές προκειμένου να διδάσκονται και να ενστερνίζονται τα παιδιά τις αξίες του ήθους εργασίας, της ατομικής πρωτοβουλίας και της προσωπικής ευθύνης. Ο συνειρμός και η αναγωγή στον κλασικό ελληνικό μύθο του Αισώπου με το μυρμήγκι και το τζιτζίκι είναι αναμφισβήτητα.

Το ερώτημα που τίθεται για εμάς τους Έλληνες γονείς του 2011 είναι σχετικώς με το νόημα της διδαχής αυτής ως προς τα παιδιά μας. Ειδικότερα αν αξίζει να μαθαίνουμε στα παιδιά τις αξίες της αριστείας, της αποταμίευσης, της τήρησης του νόμου.

• Αριστεία που επιβραβεύεται από την αγορά, την κοινωνία, τον υγιή ανταγωνισμό-άμιλλα και τους ενεργούς, συνειδητούς και μη συμπλεγματικούς συμπολίτες μας και όχι από την πολιτική.
• Αποταμίευση που επιβραβεύεται από την επένδυση, την απόδοση, την υλική αυτάρκεια και αξιακή αυτοπεποίθηση σε περίπτωση κρίσης, τη σεμνότητα του χαρακτήρα που καλλιεργεί και την ηθική ικανοποίηση της οικειοθελούς προσφοράς και της φιλανθρωπίας, όχι από τη φορολογική πολιτική και την κλεπτοκρατία της πολιτικής.
• Τήρηση του νόμου, ακόμη κι αν αυτός είναι κακός, άδικος, ή εναντίον του συμφέροντος μας, που επιβραβεύεται από την πολιτεία και την πολιτική και δεν τιμωρείται, όπως σήμερα, που επιβραβεύονται οι τζαμπατζήδες, οι φοροφυγάδες, οι αυθαίρετοι, οι εκβιαστές, εκείνοι που «τα σπάνε», οι θαμώνες των πολιτικών γραφείων, οι θεσιθήρες, οι της πλαγίας οδού, οι αργόμισθοι και οι χωρίς αρχές, δίκην αναδιανομής υπέρ «αδυνάμων»